ِِDaris

بخاطر دانشگاه بابايي تعطيلات عيد و مسافرتمون خيلي طولاني شد، بيشتر از يك ماه، اين مدت رو  سبزوار  و تهران بوديم . هر روز كه مي گذره تو بزرگتر و شيطون تر مي شي و بيشتر و بيشتر بايد مواظب باشيم كه يه موقع دست به يك چيز خطرناك نزني  و يا يه جاي خطرناك نري.اونجا كه بوديم همه بهمون كمك مي كردن و اصلا احساس تنهايي نمي كردم  دوست داشتم از همه مخصوصا مامانيا و بابايي ها تشكر كنم همينطور خاله ها و عمه ها و دايي جوني و ناهيد و نسترن و مهرنازي و عليرضا همشونو خيلي اذيت كرديم خيلي بهمون كمك كردن و اين مدت خيلي بهمون خوش گذشت و اصلا نفهميديم چطوري تموم شد . روز آخري موقع ناهار خوردن مامان و بابا مثل هر روز مامان عادله نوه ه...

...

عاشق خوردن كاغذ و كتابه داريس خان،  وقتي تو اتاق عمه ندا اين همه كتاب و كاغذ و با هم ديد...     و در نتيجه افتادن و نجات دادن بابايي       ...

قربون پسر نازم برم من كه مثل مامانش عاشق دَدَر  ( بيرون رفتن) . عرض كنم خدمت پسريم كه جنابعالي هرجا و خونه هركسي كه باشيم درب بيرون كه باز مي شه بال بال مي زني و بهونه ميگيري كه ببريمت بيرون و هر چقدر بيرون بموني خسته نميشي و صدا ازت در نمياد فرقي هم برات نداره كه كجا بريم پارك، بازار، خيابون و ... . بيشتر روزا سعي مي كنيم كه بخاطر شما  بريم بيرون . اينم عكساي روزي كه با عليرضا و اميرحسين برديمت  بوستان جوانمردان. از دست تو شيطون و بلا اينجا محكم  مي زدي تو سر عليرضاي بيچاره ...